Tijdens mijn revalidatieproces in Het Loo Erf in Apeldoorn mocht ik aangeven wat ik bij handvaardigheid graag wilde leren. Ik had nog nooit met speksteen gewerkt en het leek mij leuk om dat te proberen. Samen met beeldend therapeute Annemein ging ik aan de slag.
Idee
De eerste vraag was wat ik wilde gaan maken van speksteen. Het leek mij leuk om een beeld van een dikke dame te maken, met mooie ronde vormen. Vervolgens liet Annemein mij een speksteen kiezen die groot genoeg was. Ik koos voor een driehoekige steen. Daar zag ik wel een dikke vrouw in, liggend op haar zijkant. Ik had het beeld helder in mijn hoofd. De vrouw lag op haar rechterzijde, de heupen waren het hoogste punt in de steen, links het hoofd en rechts de benen. Ik begon fanatiek met schuren om de eerste vormen in de steen te krijgen.
Dikke vrouw
Toen de heupen en billen al enigszins ronde en welvende vormen aannamen, vroeg ik me af hoe ik het hoofd en de benen in de juiste verhouding zou kunnen vormgeven. Ik vroeg me af of het hoofd en de benen wel in de juiste verhouding in de steen gemaakt zouden kunnen worden.
Ik overlegde met Annemein. Ze zei: “Je kunt proberen die dikke vrouw te maken zoals je in je hoofd hebt bedacht, maar nu je niet meer kunt zien is het lastig om de vorm daadwerkelijk zo te maken zoals jij bedacht hebt.”
“Wat je ook zou kunnen doen is kijken welke vormen en lijnen jij zelf in de steen ontdekt”, aldus Annemein. “Vervolgens ga je goed voelen en bedenken op welke manieren je die lijnen en vormen beter in de steen kunt laten zien. Maar dan moet je het originele idee wel helemaal durven loslaten.” Dat vond ik lastig. Ik wist immers wat ik wilde, ik had een plan bedacht, maar hoe weet ik nu of er wel iets moois uit die steen komt als ik dat plan loslaat? Wordt het dan wel mooi?
Loslaten en opnieuw bedenken
Ik koos er voor om mijn originele plan van de dikke vrouw los te laten en koos ervoor om de vormen en lijnen in de steen goed te gaan voelen. Welke vormen kan ik in de steen ontdekken? Ik voelde hoe er glooiingen en rondingen in de steen zaten en schuurde ze bij, totdat het voor mij goed voelde. De steen had totaal niet meer de vorm van een dikke vrouw, maar voelde voor mij wel heel goed en fijn aan.
Symbool voor mijn revalidatieproces
De speksteen die ik zelf gemaakt heb staat nu voor mij als symbool voor mijn revalidatieproces. Vooraf had ik wel bedacht hoe ik graag uit de revalidatie wilde komen: het liefste als de vrouw die ik was en dat de gevolgen van mijn blindheid zo weinig mogelijk zichtbaar zouden zijn. Ook wilde ik zo veel mogelijk leren om de vaardigheden die ik nodig heb voor het dagelijkse leven en mijn werk zo veel mogelijk te herstellen.
Er is tijdens mijn revalidatieproces meer gebeurd dan dat. Ik heb gekeken waar ik mij goed bij voel en wat ik goed kan. Ik heb voor activiteiten gekozen waar ik plezier in heb en waar ik mij fijn bij voel. Dat is niet precies de Inge die ik vooraf voor mezelf bedacht heb, maar wel een Inge die, ondanks de visuele beperking, toch een vorm heeft gekregen waar ik me prima bij voel. Het revalidatieproces is geen garage waar je je mankementen laat repareren, maar een kwestie van jezelf opnieuw uitvinden. De speksteen die ik bewerkt heb staat hier symbool voor.