Voor een controle moet ik naar het ziekenhuis. Een verpleegster neemt me onder de arm en begeleidt me naar het apparaat. Er moet een scan gemaakt worden.
Plotseling hoor ik een stem in de behandelruimte: “Niet schrikken, ik ben er ook. Mijn naam is Vincent en ik ben een hele knappe verpleger. Ik heb een knap gezicht en mooie lange donkere manen..”
“Oh”, zeg ik, “daar kan ik me wel wat bij voorstellen.” De verpleegster die erbij is zegt dat hij wat overdrijft. Hij is niet zo knap als hij zegt, zegt ze.
Vincent reageert “Wil je aan mijn donkere lange manen voelen?”, vraagt hij. Hij begeleidt mijn hand naar zijn haar en ik voel korte stekeltjes en vooral veel hoofdhuid. Dat zegt me genoeg, en ik kan hartelijk lachen om zijn grapje.