Het leven weer oppakken na plotselinge blindheid: een nieuwe realiteit
Na acht maanden van intensieve revalidatie kwam ik weer thuis, terug in mijn vertrouwde omgeving. Dat voelde fijn, maar tegelijk ook best spannend.
Een jaar geleden stond ik er weer alleen voor. Alles wat ik geleerd had, moest ik vanaf toen in mijn eigen leven gaan toepassen. Dat is soms overweldigend, maar vooral ook een kans om opnieuw vorm te geven aan mijn nieuwe realiteit. Lees wat ik afgelopen jaar geleerd en meegemaakt heb.
Zelfstandig leven met een visuele beperking
De overgang van intensieve begeleiding naar een zelfstandig leven vraagt om geduld en oefening. Het begint met accepteren dat dingen anders gaan dan voorheen. Niet slechter, niet beter – gewoon anders. Het helpt om duidelijk te krijgen welke taken ik zelfstandig kon doen en waar ik nog hulp bij nodig had. Door klein te beginnen, bijvoorbeeld met zelf koffie zetten of mijn eigen was doen, bouwde ik het vertrouwen in mezelf weer op. Elk succes, hoe klein ook, gaf een gevoel van vooruitgang.
Een vaste routine gaf structuur aan mijn dagen. Door regelmaat voelde ik me zekerder en merkte ik dat ik steeds meer aankon. Ook leerde ik omgaan met allerlei hulpmiddelen, zoals een taststok en spraaktechnologie op mijn telefoon. Die technologie is er niet om je afhankelijk te maken, maar juist om je zelfredzaamheid te vergroten. Het vraagt oefening, en ja, soms gaat het fout. Maar juist door te proberen en fouten te maken, leer je het meest.
De rol van je omgeving: samen verder
Je hoeft het niet alleen te doen. Familie en vrienden spelen een grote rol in deze overgang. Wat voor mij werkte, was open communiceren. Duidelijk aangeven wat ik nodig had en wie waarmee kon helpen. Dat voorkomt verwarring en zorgt ervoor dat mensen op een prettige manier kunnen bijdragen.
Soms betekent dat ook dat je opnieuw moet zoeken wie je waar bij kan ondersteunen. Het belangrijkste is dat je samen blijft kijken naar wat wél kan, Mijn partner, kinderen en verschillende vrienden en vriendinnen hebben mij hier fantastisch bij gesteund.
Nieuwe activiteiten geven nieuwe energie
Een visuele beperking betekent niet dat je je hobby’s of sociale leven hoeft op te geven. Integendeel. Ik ontdekte nieuwe activiteiten die ik nooit eerder had geprobeerd. Denk aan spinning. Ik benaderde verschillende wandelgroepen en vond uiteindelijk een wandelgroep die wel paste. Ook sloot ik me aan bij een Oogcafé, een plek waar ik andere mensen ontmoette die begrepen wat een visuele beperking betekent.
Sociale contacten weer opbouwen
Sociale contacten zijn voor mij belangrijker dan ooit. Je hoeft niet te wachten tot iemand je belt. Nee, je kunt ook zelf initiatief nemen: nodig iemand uit voor koffie, of maak een afspraak om samen een stukje te wandelen. Mensen willen vaak best helpen, maar weten soms niet hoe. Door zelf de stap te zetten, help je ook hen over een drempel heen. Je zult merken hoeveel mensen openstaan voor contact.
Hulp van professionals waar nodig
Soms loop je tegen dingen aan waar je zelf of met hulp van naasten niet uitkomt. Dan is het goed om professionele ondersteuning in te schakelen. Denk aan een verlengde revalidatie of begeleiding aan huis. Je hoeft niet te wachten tot je vastloopt. Hulp vragen is geen teken van zwakte, maar juist van kracht. Het laat zien dat je bewust werkt aan je ontwikkeling.
Met vertrouwen de toekomst in
Het leven oppakken na een intensieve revalidatie is geen rechte weg. Het gaat met vallen en opstaan. Maar iedere stap vooruit geeft vertrouwen. Ik heb geleerd dat ik ondanks mijn visuele beperking een actief, zelfstandig en betekenisvol leven kan leiden. Het ziet er misschien anders uit dan vroeger, maar het is míjn leven. En ik vul het op mijn manier in. Smiley.
