Mijn studievriendin Marleen en ik wilden samen op vakantie om te winterwandelen. Ik ben volledig blind en zij is volledig ziend. We kozen voor een groepsreis naar Oostenrijk, met uitsluitend ziende deelnemers.
Voorbereiding en contact met de reisorganisatie
Na het selecteren van de groepsreis nam Marleen contact op met de reisorganisatie om te informeren of een blinde deelnemer mee kon. De organisatie verwees ons naar de reisleiding van de betreffende reis. Tijdens het gesprek gaf mijn vriendin een reëel beeld van mijn wandelniveau en gaf ze door dat ze tijdens de reis de zorg voor mij op zich zou nemen. Op basis van deze informatie stond de reisleidster, Ellis, positief tegenover mijn deelname.
Aankomst en kennismaking
We vertrokken per bus vanuit Nederland naar Oostenrijk. Tijdens de reis konden de andere deelnemers aan mijn blindenstok al zien dat ik blind ben en af en toe hulp nodig heb. Bij aankomst in Oostenrijk werden we verwelkomd door reisleidster Ellis, die later op de dag uitleg zou geven over het programma en het verblijf in het hotel. Voorafgaand aan deze bijeenkomst heb ik kort met Ellis afgestemd of ik tijdens deze bijeenkomst de andere deelnemers even wat mocht vertellen over mijn blindheid.
Dat mocht, en aan het einde van de bijeenkomst heb ik de andere deelnemers kort verteld dat ik blind ben. Ook heb ik toegelicht, wat ik zelfstandig kan en wat niet. Ook gaf ik aan dat ik het fijn vind als mensen mij eerst vragen of ik hulp nodig heb voordat ze deze aanbieden. Bovendien stelde ik de groep gerust dat ze mij altijd vragen mogen stellen over blind zijn en dat het natuurlijk niet verplicht is om hulp aan te bieden als je dat niet wilt. Achteraf bleek dit een goede eerste stap in het leggen van contact en het vergroten van wederzijds begrip.
Inclusie in de praktijk
Op de eerste wandeldag liepen mijn vriendin en ik moeiteloos met de groep mee. We bevonden ons niet helemaal vooraan, maar ook niet achteraan. Ons tempo sloot goed aan bij dat van de andere deelnemers. Het is belangrijk dat je de reisleiding hier vooraf zo goed mogelijk over informeert, zodat je de verwachtingen kunt waarmaken. Gaandeweg de week merkte ik dat medereizigers het leuk vonden om een stuk met mij mee te lopen en mij te begeleiden. Hierdoor ontstond steeds meer contact en ik voelde me opgenomen in de groep. Dit gaf mij veel plezier en het gevoel dat ik erbij hoorde.
Conclusies en aanbevelingen
Deze ervaring bracht mij enkele inzichten over inclusie in de praktijk:
- Open communicatie werkt drempelverlagend
Door direct met de groep te delen wat ik wel en niet zelfstandig kan, werden misverstanden en onzekerheden bij anderen weggenomen. - Een inclusieve houding begint bij de reisleiding
De positieve instelling van reisleidster Ellis zorgde voor een open sfeer waarin ik me welkom voelde. - Eerlijk informatie over jezelf
Bij het uitzoeken van een reis is het belangrijk dat je zelf goed kunt aangeven wat wel en wat niet voor jou mogelijk is tijdens een groepsreis. De reisleiding moet kunnen inschatten of jouw niveau vergelijkbaar is met het gemiddelde van de groep, zodat iedereen zich aan kan sluiten. Als je niet kunt waarmaken wat je beloofd hebt kan het alsnog niet goed gaan. - De kracht van persoonlijke interactie
Mijn medereizigers waren nieuwsgierig en bereid om met mij in gesprek te gaan, wat hielp om wederzijds begrip te vergroten.
Mijn ervaring met deze winterwandelreis was super positief. Het bewees dat inclusie prima werkt in de praktijk, zolang er een open houding en goede communicatie is. Mijn vriendin en ik gingen met een goed gevoel en nieuwe contacten naar huis. Een mooie bevestiging dat een beperking geen obstakel hoeft te zijn om volwaardig mee te doen aan groepsreizen.