Ik lig op mijn kamer en word prima verzorgd. Het is spannend of ik de komende dagen nog wat ga zien. Bij het ontbijt vraag ik aan de verpleging of ze het nieuws voor me aanzetten op de televisie zodat ik wat afleiding heb.
Ik krijg veel bezoek van mijn partner, kinderen, familie en vrienden. Ze blijken op de hoogte van de situatie omtrent mijn zicht, want op de deur hangt een briefje met daarop ‘slechtziend’, waarop ‘slecht’ doorgestreept en vervangen door ‘niet’….
Ondertussen leert de verpleging mij de weg in mijn ziekenhuiskamer. Hoe kom ik uit bed, waar is de wastafel en het toilet. Ik leer mezelf aan hoe ik het beste kan eten zonder al te veel te knoeien. Ik word gestimuleerd om op te staan en rondjes te wandelen op de afdeling. Natuurlijk heb ik daarbij begeleiding nodig. De dagen gaan voorbij maar er komt geen enkele verbetering in mijn zicht. Alles is en blijft donker. Langzaam dringt het tot mij, mijn partner en kinderen door: ik ben definitief blind….