Ik wil mijn leven weer oppakken na de intensieve revalidatie. En ik ben op zoek naar leuke activiteiten waar ik aan deel kan gaan nemen. Ik vind het leuk om te wandelen, ik heb nog een goede conditie en ben op zoek naar een wandelclub waar ik bijvoorbeeld wekelijks mee kan lopen.
Ik schrijf een aantal wandelclubs aan bij mij in de buurt, met de volgende tekst:
Mijn naam is Inge en ik ben onverwacht blind geworden in 2023. Voorheen wandelde ik lange afstanden tussen de 15 en 25 km per keer. Dit deed ik 1x per maand en wat kortere wandelingen tussendoor.
Ik wil het wandelen graag weer uitbreiden, want ik heb nog steeds een goede conditie. Op dit moment wandel ik met mensen uit mijn omgeving, voornamelijk op vlakke terreinen. Mijn looptempo is rond de 5 km per uur. Hoe ik dat doe? Ik wandel samen met iemand, waar ik dan bij inhaak. Ik neem mijn taststok altijd mee, maar die voelt niet constant over de grond. Mijn ‘begeleider’ geeft op- en afstapjes op tijd aan, kijkt voor mij met oversteken, helpt me bij minder vlakke terreinen en neemt mij uiteraard mee de goede richting in. Ik ben steeds meer aan het wandelen en dit gaat goed.
Ik ben dus op zoek naar mogelijkheden om dit nog verder uit te breiden, vandaar mijn vraag: kan ik me aansluiten bij uw wandelclub?
Van een wandelclub met ziende 50-plussers krijg ik het volgende antwoord:
We hebben de mogelijkheid om mee te lopen binnen de club besproken. Helaas kunnen we hier niet op ingaan, we lopen veelal op bospaden, soms maar geschikt voor 1 persoon achter elkaar. Ook zijn de paden soms modderig en is evenwicht behouden om droog te blijven belangrijk voor ons. Iemand anders erbij begeleiden is dan erg belastend.
We denken dat we geen echt veilige wandelingen aan kunnen bieden.
Teleurstellende reactie
Natuurlijk waardeer ik het heel erg dat de wandelclub veiligheid voorop stelt, niet alleen voor mij, maar ook voor alle andere leden. Deze club van actieve 50-plussers bewandelt kennelijk veel bospaden waarbij er soms maar ruimte is voor 1 persoon. Om het nog moeilijker te maken wordt er ook verteld dat je wel eens modder en plassen regenwater tegen kunt komen waar je uit kunt glijden of in kunt vallen. Tsjonge jonge, wat een ontberingen. Dat valt niet mee.
Met deze woorden wordt een beeld geschetst van een ontoegankelijke route waarbij begeleiding voor mij noodzakelijk is. Maar dat kan de club niet garanderen, want dan komt de veiligheid in gevaar. Dat geldt niet voor andere 50-plussers van de wandelclub die deze routes kennelijk moeiteloos, glimlachend en zonder hulp lopen, want elkaar helpen onderweg is immers veel te belastend. Het zal toch niet zo zijn dat ik om deze reden voor mezelf de conclusie moet trekken dat ik dit niet kan?
Deze wandelclub kijkt vooral naar wat ik niet kan, en legt daar in deze reactie de nadruk op. Ze kijken naar mijn idee te weinig naar wat ik wel kan. Dat vind ik bijzonder teleurstellend. Waarom kijkt deze wandelclub niet naar de mogelijkheden? Een keer proefdraaien en meelopen was een optie geweest, maar die is bij voorbaat al uitgesloten. Jammer.
Inmiddels wandel ik naar volle tevredenheid bij een andere club in de buurt. En bereid me zelfs voor op een vakantie bergwandelen! Dat kan ook best wel eens lastig worden met die hellingen, ongelijke paden en misschien zelfs modder en regen. Voor mezelf heb ik de beslissing genomen dat ik kijk naar wat er wel mogelijk is; ik ga eens kijken wat dit me gaat brengen.