Dag van mijn operatie
Het is vandaag een spannende dag. Ik word geopereerd aan de beknelling van mijn oogzenuw. Ik heb met mijn rechteroog geen zicht meer, en mijn linkeroog kan ik nog 75% zien.
Voordat ik naar de operatiekamer wordt gereden wrijf ik nog een keer over het Boeddhabeeldje waar ik het vriendschapsarmbandje van mijn dochter om heb gehangen. Ik wrijf Boeddhabeeldje een paar keer over z’n kop in de hoop dat de operatie goed zal verlopen.
Ik lig klaar op de operatietafel en zie de chirurg zijn handen wassen. Om mij heen staan verschillende mensen, de anesthesioloog en twee operatie-assistenten. Ze vragen aan mij aan iets leuks te denken. Ik kom in een diepe slaap.
Als ik weer bij kom na de operatie, voel ik dat ik in een bed door de gangen van het ziekenhuis word gereden. Ik hoor dat ze een nieuwe scan willen maken om te kijken wat er aan de hand is met mijn ogen. Als ik op mijn kamer ben hoor ik de arts praten met mijn partner en mijn kinderen, maar ik ben te moe om te kunnen volgen wat er gezegd wordt
Als ik de volgende dag wakker word zie ik helemaal niets. Ik word verzorgd en krijg een ontbijt. Even later komt mijn oudste zoon bij mij op bezoek en even later komt de chirurg binnen die mij geopereerd heeft. Hij legt mij uit dat de operatie op zich goed verlopen is, maar dat ik bij het bijkomen in de verkoeverkamer heb gezegd dat ik niets meer kan zien.
Volgens de arts zijn er twee mogelijkheden. De eerste mogelijkheid is dat er als gevolg van de operatie zwellingen zijn waardoor de oogzenuw bekneld is. Als dat het geval is dan zal ik binnen enkele dagen weer iets moeten kunnen gaan zien. De andere mogelijkheid is dat er iets geraakt is waardoor de bloedtoevoer naar de oogzenuw is onderbroken en dan komt het signaal van de ogen niet meer aan bij de hersenen en dat zou betekenen dat ik blind ben…